بیلی کوچولو حوصله‌اش از اینکه بچه‌ی خوبی باشد سر رفته و به همین خاطر می‌خواهد سری به جنگل گناه بزند. مادرش می‌گوید حتی بزرگ‌ترها هم از جنگل گناه می‌ترسند، چون پر از اژدهای بنفش و غول سبز یک چشم است و او اجازه ندارد پایش را آن‌جا بگذارد. اما بیلی کوچولو از پشت پنجره به جنگل گناه نگاه می‌کند و توی دلش می‌گوید: "ولی من بالاخره می‌روم و یک ذره هم نمی‌ترسم." اما پا گذاشتن به جنگل گناه همان و ... بهتر است بقیه داستان را خودتان در کتاب بخوانید!

داستان با این جملات آغاز می‌شود:
"مادر بیلی کوچولو، همیشه به او می‌گفت که چه کاری را اجازه دارد بکند و چه کاری را اجازه ندارد بکند.
تمام کارهایی را که او اجازه داشت بکند، کارهای خسته‌کننده‌ای بودند، اما کارهایی را که اجازه نداشت بکند، کارهای جالب و هیجان‌انگیزی بودند.
یکی از کارهایی که هرگز و هرگز اجازه نداشت بکند، و این کار از همه‌ی کارها هیجان‌انگیزتر بود، این بود که نباید از در باغ بیرون می‌رفت و دنیای آن طرف باغ را می‌دید.
عصر یکی از روزهای آفتابی تابستان، بیلی کوچولو توی اتاق‌نشیمن، روی صندلی زانو زده بود و از پشت پنجره، به دنیای عجیب آن‌طرف خیره نگاه می‌کرد.
مادرش توی آشپزخانه داشت لباس اتو می‌کرد و با آن که در باز بود، نمی‌توانست بیلی را ببیند ..."