داستان با این جملات آغاز می‌شود:
"پی‌پین از پناه شنل گندالف بیرون را نگریست. نمی‌دانست بیدار است یا باز خواب می‌بیند، و هنوز در همان رویای شتابناکی سیر می‌کند که از هنگام شروع سفر سواره بزرگ، او را به خود مشغول کرده بود. جهان تاریک شتابان از کنارش می‌گذشت و باد با صدای بلند در گوشش آواز می‌خواند. چیزی جز ستاره‌های دوار را نمی‌توانست ببیند، و آن دورها در سمت راست، سایه‌های عظیم را در برابر آسمان، آنجا که کوه‌های جنوب از مقابل او رژه می‌رفتند. خواب‌آلود کوشید تا گذشت زمان و مراحل سفر را محاسبه کند، اما خاطراتش آمیخته به رویا و مشکوک بود ..."