آرتور و لورن عاشق هم هستند و با یکدیگر زندگی می‌کنند. خب، البته ماجرا به این سادگی‌ها هم نیست. لورن یک روح است، روحی که عاشق آرتور شده. و آرتور تنها کسی است که می‌تواند روح لورن را ببیند. اما موضوع از این هم پیچیده‌تر است. لورن نمرده، بلکه بر اثر تصادفی به کما رفته و جسد او که با کمک دستگاه‌های مختلف زنده نگه داشته شده بر روی تخت بیمارستانی در همین نزدیکی‌ها ماه‌هاست که بی‌حرکت آرمیده است.
(از روی داستان این کتاب یک فیلم سینمایی نیز ساخته شده است)

در صفحه 34 کتاب می‌خوانیم:
"... صدا لحظه به لحظه واضح‌تر می‌شد. کمی درنگ کرد، نفس عمیقی کشید و با یک حرکت ناگهانی درهای کمد را گشود. یکه خورد، پا پس کشید.
در لابلای انبوهی رخت و رخت‌آویز زنی جوان خود را پنهان کرده بود، با چشمانی بسته، بشکن‌زنان و مدهوش برای خودش ترانه می‌خواند.
آرتور با هیجانی وصف‌ناپذیر پرسید: "شما کی هستین، این‌جا چه می‌کنین."
زن جوان به خود آمد و در چشمان او خیره شد و گفت: "اه، شما من رو می‌بینین؟"
"البته که من شما رو می‌بینم."
پیدا بود که آن زن از این‌که کسی او را می‌تواند به چشم ببیند، کاملا غافلگیر شده است. آرتور گفت: "من نه کورم و نه کر، ولی شما این‌جا چه کار می‌کنین؟"
تنها پاسخی که زن جوان داد این بود: "این که خیلی عالیه!" ..."