وین، پایان قرن نوزدهم. لو سالومه آمده است تا یوزف برویر، پزشک مشهور و استاد زیگموند فروید را بیابد. او نگران دوستش، فردریش نیچه است.
برویر باید اندیشمند بزرگ و تنها را که از سردرد شدیدی رنج می‌برد، معالجه کند و او را از این گرفتاری برهاند. ولی نیچه نباید از این جریان بویی ببرد، سالومه از برویر تقاضا کرده که او را معالجه کند. برویر تصمیم می‌گیرد با روش جدید "بیان‌درمانی" که به‌تازگی در مورد بیمار دیگرش آنا او، تجربه کرده، او را درمان کند. برویر برای تشویق نیچه به صحبت کردن، وضعیت بیمار جوانش آنا او را برای او تشریح می‌کند. به این ترتیب میان برویر آرام و دلسوز و نیچه‌ی حساس و خوددار، دوئل گفتاری تندی به‌وجود می‌آید و هرچه این دو به هم نزدیک‌تر می‌شوند، برویر بیش‌تر متوجه می‌شود که فقط در صورتی می‌تواند نیچه را معالجه کند که وی اجازه این کار را بدهد. (برگرفته از توضیحات پشت جلد کتاب)

داستان با این جملات آغاز می‌شود:
"صدای ناقوس‌های سان‌سالواتوره، یوزف برویر را از خواب پراند. ساعت سنگین طلایش را از جیب جلیقه بیرون کشید: نه. برای چندمین بار کارت حاشیه نقره‌ای را که روز قبل به دستش رسیده بود، خواند:

21 اکتبر 1882
دکتر برویر،
باید در مورد موضوع مهمی با شما صحبت کنم. آینده فلسفه آلمان در خطر است. فردا ساعت نه صبح در کافه سورنتو منتظرتان هستم.

لو سالومه

چه گستاخ! سال‌ها بود که با چنین جسارتی روبه‌رو نشده بود. او هیچ لو سالومه‌ای نمی‌شناخت. آدرس روی پاکت برایش آشنا نبود. این امکان وجود داشت که به این شخص اطلاع دهد که ساعت نه برایش مناسب نیست، خانم برویر اصلا و ابدا از این‌که مجبور شود تنها صبحانه بخورد خوشش نمی‌آید، دکتر برویر در حال گذراندن تعطیلات است و علاقه‌ای به "موضوع‌های مهم" ندارد و اصلا به این دلیل به ونیز آمده از "موضوع‌های مهم" فرار کند.
و با وجود این راس ساعت نه در کافه سورنتو نشسته بود و چهره مشتریان دیگر را بررسی می‌کرد و از خود می‌پرسید که کدام‌یک از خانم‌ها می‌تواند لو سالومه باشد ..."

اطلاعات بیشتر درباره این کتاب را اینجا و اینجا و اینجا بیابید.