داستان با این جملات آغاز می‌شود:
"هنگامی که چراغ‌های صحنه خاموش می‌شود، برای کمدی‌باز پیر غربت سردی آغاز می‌شود. دور از صحنه، این ساحل آفتابی که امواج آفرین‌ها دریاوار به سویش بالا می‌آید، دور از این بهشت، دیگر هیچ‌چیز نمی‌تواند او را گرم کند، مگر سوزش تند جین.
کالوه‌رو از کافه لای بیرون آمد. در این عصر زیبای تابستان، لندن با رنگ‌های سیاه و سرخش، به باسمه‌ی کهنه‌ی جالبی شباهت داشت. در هر گوشه‌ای از کوچه، نوازندگان ارگ آهنگ‌های دردآلودشان را تکرار می‌کردند. گاهگاهی ویولن یا فلوتی آن‌ها را همراهی می‌کرد.
بچه‌ها و ولگردان دور این ارکستر کوچک وارفته گرد آمده بودند. کالوه‌رو فکر کرد: حتی این‌ها هم شنوندگانی دارند. این‌ها هم کار دارند و عملا برای رهگذرانی که توقف کرده‌اند تا آهنگ‌هایشان را بشنوند کار می‌کنند، و وقتی که بیچاره‌ها کلاه چرکین‌شان را پیش بیاورند، سکه‌های پول به کلاه می‌ریزد و مزدشان را می‌گیرند …"